We spraken Rita in het geheel vernieuwde Hard Rock Cafe in Amsterdam over haar bekende werkgever, de connectie met The Beatles en een onverwachte bijbaan als Pitches bij de New York Yankees.
door Boy Tijbosch
Eind jaren ’60 werd de VS volledig gedomineerd door karakteristieke diners met dito jukeboxen, toonaangevende advertenties en – bovenal – het zo snel mogelijk serveren van hamburgers, hot dogs en patat. De Amerikanen waren eraan gewend geraakt – het was dan ook een schok voor Isaac Tigrett en Peter Morton toen ze ontdekten dat deze ingrediënten totaal afwezig bleken in de Engelse cultuur. Tijdens een bezoek aan Londen moesten ze het noodgedwongen doen met steak and kidney pies en fish and chips. Dat moest anders, vonden ze. En de verandering kwam er – in de vorm van het Hard Rock Cafe, een van de eerste voorbeelden van de Amerikaanse eetcultuur in het Verenigd Koninkrijk.
De eerste werknemer? Rita Gilligan – een praatgrage Ierse dame die nog steeds werkzaam is voor dezelfde werkgever. De 74-jarige ‘Lovely Rita’ reist de hele wereld af om nieuwe filialen van het Hard Rock Cafe te openen. Met véél enthousiasme.
Neem ons mee terug naar uw eerste werkdag. Weet u nog hoe het eraan toeging?
‘Oh, absoluut. Ik ben daar naar binnen gelopen en heb die twee gezegd dat ik precies was waar ze op zoek naar waren. Een betere serveerster dan ik gingen ze écht niet vinden. Blijkbaar waren ze onder de indruk, want ik werd direct aangenomen! En ik ben er niet meer weggegaan.’
Was het lastig om te werken in een Amerikaans restaurant in Londen?
‘Voor mij misschien niet, maar voor de twee oprichters wel. Het Hard Rock Cafe voldeed in alle opzichten aan het American Dream-ideaal, daar hadden ze in Engeland nog nooit van gehoord. Sterker nog – we werden uitgelachen! Hamburgers en hot dogs die snel geserveerd werden, dat kon helemaal niet. De Engelsen kregen een cultuurshock.’
Toch bent u er altijd blijven werken…
‘De tijden zijn veranderd. In het begin was het Hard Rock Cafe dé place-to-be voor muzikanten. Die kwamen binnen en dronken wat, aten wat. Sommigen gebruiken zelfs drugs, vlak voor m’n ogen. Pas later kwamen er ook gezinnen en families. Maar ik deed altijd mijn best om alle gasten een onvergetelijke ervaring te geven. Het maakt mij niet uit wie ik moet serveren, of het nu een groep rockers is of een jong stel.
Het is de bedoeling dat je tevreden de deur uitgaat.’
Ik heb vernomen dat u ook een aantal beroemdheden hebt ontmoet?
‘Ik heb ze allemaal zien komen en gaan. The Beatles kwamen vaak binnenlopen. Met Paul McCartney heb ik nog steeds goed contact! Verder heb ik Elton John geserveerd, Mick Jagger, Robbie Williams…’
Muziek en de muzikanten zijn dus altijd van grote invloed geweest op het Hard Rock Cafe…
‘Zeker weten. Music is the medicine of life. Het is iets wat ons allemaal verbindt, weet je. Maar het zijn niet de sterren of de gitaren die mijn baan zo aantrekkelijk maken, hoor. Dat zijn écht de klanten.’
Hoe zit het met Amerika? Bent u er vaak geweest?
‘Oh yeah, ik heb er meerdere filialen geopend. Die in Chicago, bijvoorbeeld. Daar hadden ze toen iets leuks bedacht, zogenaamd. Of ik de eerste bal wilde gooien tijdens een baseball-wedstrijd van de White Sox, als onderdeel van de opening. Het leek me wel leuk, maar ik was ook wel een beetje opgelucht toen het door de sneeuw niet door kon gaan. Wat bleek: tijdens een latere opening van een vestiging in New York werd me precies hetzelfde gevraagd, maar dan bij de New York Yankees. En dat ging wel door! Sta je daar als serveerster in een koud en vol stadion een honkbal te gooien…
‘Amerika is hét land bij uitstek voor een goede road trip. Als er iemand iets weet over muziek voor onderweg, dan bent u het wel. Heeft u suggesties?’
Dan kies ik natuurlijk voor muziek die op een bepaalde manier aan het Hard Rock Cafe is verbonden. Om te beginnen John Lennon. Laten we Imagine maar pakken. En wat joligs van The Beatles natuurlijk, Yellow Submarine. Maggie May, van Rod Stewart. En omdat ik het zo leuk vond om hem te serveren, iets van Freddie Mercury.’
