‘One small step for man, a giant leap for mankind’. Bekende woorden die velen overtuigden tijdens de maanlanding. Maar niet iedereen. Critici twijfelen aan de waarheid van deze handelingen en stellen dat Amerika nóóit op de maan is geweest. Wat zijn hun redenen?
door Boy Tijbosch
Op 16 juli 1969 hield Amerika – en eigenlijk de hele wereld – de adem in. Men zag hoe astronauten, na acht dagen reizen door de ruimte, landden op een onbekende, gewichtloze omgeving: de maan. Of toch niet? Complottheoretici twijfelen flink aan de authenticiteit van de beelden en méér.
One step?
‘There’s no such thing as a one step’, stelde de inmiddels overleden Bill Kaysing, initiatiefnemer van een beweging die beweert dat de maandlanding een grote fake is. Volgens hem spreken de beelden voor zich. Allereerst, waar zijn de sterren? Waarom bevindt er zich géén krater onder de plaats waar de capsule met veel bombast landde, terwijl de voetstappen wél zijn te zien? En hoezo wappert de Amerikaanse vlag? Er was toch geen lucht op de maan?
Als het niet om een maanlanding zou gaan, wat zien we dan? ‘Een filmopname, zo stellen enkele wetenschappers, opgenomen op een locatie waar niemand verder kan komen.’ Nu wil het zo zijn dat de VS zo’n plek kent – Area 51, een zwaarbewaakt militair gebied in de woestijn van Nevada. Desondanks bestaan er foto’s van deze zone, gelegen in een ongerept gebied. Hier zouden de opnames hebben plaatsgevonden. Bewijs? Een krater nabij Area 51 die erg lijkt op een soortgelijk verschijnsel op de zogenaamde maan (zie onderaan dit artikel).
Mysterieuze doodsoorzaken
NASA ontkent tot op de dag van vandaag alle aantijgingen. Desondanks heeft Kaysing door de jaren heen steun gekregen, ook van personen binnen de ruimtevaart. Eén daarvan was Virgil Grissim. Een astronaut die de eerste mens op de maan zou worden, ware het niet dat hij omkwam tijdens een simulatie. ‘Een ongeluk’, zo verwoordde NASA de brand in zijn capsule. Zijn familie geloofde het niet en sprak van sabotage. Volgens hen wist Grisham té veel over het maanprogramma en leverde hij hier dikwijls kritiek op. Kritiek die ook ná de brand bleef doorgaan. Thomas Baron, veiligheidsinspecteur, concludeerde na zijn bevindingen dat Amerika in huidige omstandigheden nóóit naar de maan kon gaan – de technologie was er bij lange na niet goed genoeg voor. Hij verwerkte de resultaten in een rapport van 500 pagina’s, dat nooit verscheen. Baron werd een week na zijn uitlatingen overreden door een trein. De brand werd niet opgelost en het verslag nooit gevonden.
Wáárom?
Stel dat de maanlanding nooit heeft plaatsgevonden. Wáárom zou Amerika zó ver gaan om het te reconstrueren? Het antwoord ligt in de Koude Oorlog. Deze strijd tussen de VS en de Sovjet-Unie omvatte niet alleen een wapenwedloop, maar ook de zogenaamde Space Race. Nationale hysterie aan beide kanten leidde ertoe dat het ene land de ander moest overtreffen. Toen de Sovjets de eerste satelliet de ruimte instuurden, kon Amerika niet achterblijven en ontstond het idee van de maanlanding. De enige vraag – is het daadwerkelijk gebeurd of niet?
